Clydesdale
Clydesdale - szkocki koń zimnokrwisty.

BUDOWA, POKRÓJ, EKSTERIER
Jego wzrost wynosi około 172 cm, aczkolwiek ogiery mogą mierzyć 180 i więcej centymetrów. Umaszczenie koni najczęściej gniada i skarogniada, często dereszowata, ale także kara lub kasztanowata. Pierś ma szeroką i wypukłą. Ma skośną łopatkę i kłąb wyższy od zadu, co zwiększa jego siłę uciągu. Na pęcinach jedwabiste szczotki. Co ciekawe, cechą tej rasy jest krowia postawa tylnych nóg, o stawach skokowych ustawionych blisko siebie, która u innych koni uważana jest za wadę. Charakteryzują się wysoką akcją kończyn, mówiono o nich nawet iż ' piękno tych koni zamienia banalne rozwożenie piwa w publiczne widowisko'. Konie tej rasy są bardzo podobne do koni Shire - największych koni świata.

POCHODZENIE, HODOWLA
Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników.

UŻYTKOWNOŚĆ
Użytkowane są głównie w zaprzęgach, gdzie pracują w bogato zdobionych uprzężach.

TEMPERAMENT
Clydesdale są zwykle łatwe w obejściu, co wobec masy ciała ok. 1 tony jest nieocenioną zaletą.

LUZYTANY
Lusitano ( koń luzytański ) – jest to jedna z gorącokrwistych ras konia domowego pochodząca z terenów Ribatejo i Alentejo w Portugalii. Lusitano to konie paradne, użytkowane w Wyższej Szkole Jazdy oraz w walkach z bykiem; podobne do koni andaluzyjskich.
Bardzo znanym koniem luzytańskim był Novilheiro, który zdobywał nagrody w zawodach skoków przez przeszkody najwyższej klasy, pod słynnym jeźdźcem Johnem Whitakerem.Konie lutyzańskie pochodzą od kuca Sorraia. Na skutek inwazji Maurów na Hiszpanię, rodzime konie połączyły się z krwią koni berberyjskich dosiadanych przez zbrojnych z Afryki Północnej. Przodkowie obecnych lusitano, jak i koni andaluzyjskich, nazywani byli dzianetami.Konie o profilu garbonosym, co wyraźnie odróżnia je od koni andaluzyjskich. Szyja jest „łabędzia”, łopatki dobrze zbudowane. Muskularny, ścięty zad umożliwia przeniesienie ciężaru konia na nogi tylne, co jest wymaganiem wyższej szkoły jazdy. Kończyny dosyć długie; suche i mocne. Wysokość w kłebie 150-160 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z przewagą siwej, gniadej i bułanej.

Odbiegamy od tematu powstawiam kilka zdjęć a wy w komentarzach piszcie hit  czy kit ok?!
1.

2.

3.

chcę go!!!!!!!!!!!!

4.

Teraz wasza kolej :P

Paczajcie co znalazłam kołysanka z filmu "Filcka" cudna <3

All the Pretty Horses

Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.
Black and bays, dapples, grays,
All the pretty little horses.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.

Jest mega fajna xD

a tu link 

http://www.youtube.com/watch?v=AWoPsyY8CZY

Kelpie – w folklorze celtyckim nadnaturalny wodny koń, zmieniający kształty, nawiedzający szkockie jeziora i rzeki. Na Orkadach podobne stworzenie nosi nazwę Nuggle, a na Szetlandach Shoopiltee. Pojawia się także w folklorze skandynawskim jakoBäckahästen ("koń potokowy").

Kelpie czasami ukazuje się jako brutalny i włochaty człowiek, który ściska i miażdży podróżników, jednak jego najczęstszą, powszechnie przyjętą formą jest łagodny koń, stojący przy strumieniu lub rzece. Jeśli ktokolwiek go dosiądzie, kelpie poszarżuje w najgłębsze partie wody, porywając ze sobą i zatapiając nieszczęsnego jeźdźca. Krzyżówki kelpie z koniem domowym są dobrymi końmi wierzchowymi. Kelpie ostrzegają swoim zawodzeniem i wyciem przed nadchodzącymi burzami. Stworzenia te są jednak rzadko łagodne.

Folklorystyczna opowieść The Kelpie's Wife opowiada o jednym z tych stworzeń i jego żonie, żyjących w jeziorze Loch Garve w szkockim regionie Ross. utwór zepołu Jethro Tull "Kelpie" z wydanego w 1979 albumu Stormwatch opowiada o młodej kobiecie, skuszonej przez kelpie. Podobne stworzenie w celtyckiej kulturze, Each uisge (celt. "wodny koń"), nawiedza raczej słonowodne zbiorniki, a nie jeziora i rzeki z wodą słodką, z którymi kojarzy się kelpie.

KŁUSAK FRANCUSKI
Pochodzenie: Francja
Krew: ciepłokrwisty 
Wzrost: 165 cm
Umaszczenie: często gniade lub kasztanowate 
Środowisko: umiarkowane
Charakter: dobry

Opis konia:
Konie te są różnego typu, lecz zwykle maja pospolitą, dużą głowę na proporcjonalnej szyi.Posiada dobrze ustawione skośne łopatki i szeroki, mocny grzbiet.Ma także muskularny zad i bardzo dobre nogi.Dawniej był nazywany kłusakiem normańskim, jako że wywodzi się od rodzinnych koni żyjących w Normandii, skrzyżowanych z folblutami, kłusakami z Norfolk i standardbredami.Wczesne kłusaki były dość ciężkie i przypominały swych normańskich przodków.Później nabrały szlachetności i straciły na wadze.Hodowane specjalnie pod kątem brania udziału w wyścigach, biegają tradycyjnym kłusem, lecz ustawione w niezwykły, ukośny sposób.Wytrzymałość i długi krok predestynują je do rywalizacji na najwyższym poziomie.Są to zwierzęta hodowane z nastawieniem na funkcjonalność, a nie estetykę, dlatego bywają różnego pokroju.Podejmuje się działania mające na celu uzyskanie skośnego ustawienia łopatek, gdyż wówczas umożliwiają one dłuższy wykrok.Pierwsze wyścigi kłusaków odbyły się w połowie XIX wieku i od tego czasu ich popularność rośnie.

APPALOOSA
Konie appaloosa, koń appaloosa to jeden z najstarszych gatunków konia. Popularność zyskał w Stanach Zjednoczonych, gdzie uważany jest za odmianę konia tarantowego. Za oceanem wyhodowane zostały przez szczep indiański Nez Perce.
Pochodzenie
O tym, że konie tarantowe były znane już dawno temu świadczą m.in. rysunki naskalne wykonane 20 tys. lat temu. Były znane w Danii (rasa knabstrup), Francji, Wielkiej Brytanii (blagdon lub chubbarie). Najdłuższą historię ma jednak w USA, gdzie ich wyhodowaniem zajęli się wspomniani już wyżej Indianie. Ich początki na nowym kontynencie wiążą się z przywiezieniem koni hiszpańskich przez konkwistadorów. Indianie przywiązywali olbrzymią wagę do starannej selekcji, co zaowocowało powstaniem silnego, wyróżniającego się umaszczeniem konia roboczego.

Budowa

Konie Appaloosa charakteryzują się mniejszym wzrostem niż konie angielskie czy angloarabskie, wynosi ono przeciętnie w granicach od 142 do 152 cm. Do typowych cech tego konia można z pewnością zaliczyć różnorodne umaszczenie (leopard – jajowate plamy na białym tle, snowflake – plany wyraźne zwłaszcza na zadzie, blanket – biały zad bez plam, marble – równo rozłożone plamy na całym ciele, frost – białe plamy na ciemnym tle). Skóra, szczególnie przy nozdrzach, jest wyraźnie cętkowana, typową cechą apoloosa jest wyraźnie widoczna białkówka oka. Druga, typowa cecha tego konia to krótka i rzadka grzywa. Krótki, cienki i mało uwłosiony jest także jego ogon. Wyjątkowo dobre, bo mocne kopyta sprzyjają jego rekreacyjnej i wyścigowej roli. W wyniku krzyżówki apoloosa z quarter horse, do której doszło w USA, konie też mają silnie rozbudowany zad. 

Ciekawostki

Koń appaloosa jest idealnym koniem do przejażdżek i wszelkiego rodzaju rekreacji, bez względu na stopień umiejętności jeździeckich. Wykorzystywany jest zarówno jako koń pasterski, wyścigowy, koń paradny czy skoczek. Pozwala na to nie tylko jego siła, ale także łagodne usposobienie, które sprawia, że koń ten jest niezwykle chętny do współpracy. To efekt hodowli Indian, którzy zwracali szczególną uwagę na to, aby apoloosa były praktyczne, wytrzymałe,s łużyły zarówno w czasie wojny, jak i polowań i dawały się układać.

Konie hanowerskie uważane są za sukces w europejskiej hodowli koni gorącokrwistych. Dziś znane są przede wszystkim ze swoich sukcesów w zawodach jeździeckich, gdzie odgrywają rolę znakomitych skoczków. Sukces tej rasy to efekt wieloletniej starannej selekcji.

Pochodzenie

Konie hanowerskie swój rodowód biorą z założonej w pierwszej połowie XVIII wieku hodowli Jerzego II – późniejszego króla Anglii. Początkowym zamiarem miało być krzyżowanie ich z ciężkimi miejscowymi klaczami, co uczynić z nich miało ciężkie konie idealne do pracy. Do krzyżówki najpierw wykorzystano konie holsztyńskie, potem po przedstawicieli pełnej krwi angielskiej. W efekcie powstały konie może nie tak ciężkie jak wcześniej planowano, ale za to idealnie nadające się do pracy i do zaprzęgu, kawalerii. Zmiana sposobu ich hodowli nastąpiła po drugiej wojnie światowej – wtedy celem stało się uczynienie z nich sportowych koni wierzchowych. Obecnie, razem z rasą pełnej krwi angielskiej stosowane są do udoskonalania rasy hanowerskiej.

Budowa

Koń hanowerski charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem, wahającym się od 153 do 162 cm. Maść konia jest przeważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem. 

Ciekawostki

Konie hanowerskie zostały wykorzystane do utworzenia koni westfalskich – innych koni gorącokrwistych. Występują one przeważnie w Westfalii. 

Ruch hanowera jest równy, energiczny i pewny. Znak w kształcie litery H jest znakiem ogierów, które pochodzą ze stadniny w Celle, gdzie rasa ta została założona. W ciągu roku tutejszymi ogierami kryje się ponad 5 tys. klaczy.

ANGLOARAB
Pochodzenie: Wielka Brytania i Francja 
Krew: gorącokrwisty 
Wzrost: 155 - 165 cm
Umaszczenie: głównie gniade lub kasztanowate, może być dowolna jednolita 
Środowisko: umiarkowane, chłodne 
Charakter: dobry, czasami nieco nadpobudliwy 

Opis konia:
Charakteryzuje go szlachetnie modelowana głowa z prostym profilem, a także długa, ukośna szyja.Ma potężne, skośne łopatki i zwartą kłodę z głęboką klatką i dobrze umięśniony zad, a także długie, szczupłe nogi.Został on stworzony w Wielkiej Brytanii w XVIII i XIX w na bazie krzyżówki koni pełnej krwi angielskiej z końmi czystej krwi arabskiej.Od XIX wieku rasę dalej udoskonalano we Francji.Celem stworzenia konia posiadającego najlepsze cechy obu ras - wytrzymałość i dobry charakter araba oraz siłę i szybkość folbluta, oraz wyeliminowano jego nadpobudliwość natury.Naukowe zasady hodowli dobrych angloarabów są prost, w przypadku 50% proporcji krwi otrzymane potomstwo może być wolniejsze od rodziców, natomiast standard wymaga, aby w krzyżówce zawartość krwi arabskiej wynosi pomiędzy 25% a 75%.Angloaraby są naturalnymi atletami, łatwe w treningu, szybko biegają i dobrze skaczą, co sprawa, że są idealne doWKKW Sprawdzają się dobrze także w konkurencji skoków przez przeszkody i w ujeżdżeniu.

Jeżeli ktoś chcę uzyskać jakieś informacje lub prosić o jakiś post to piszcie w komentarzach;)

ANGLIK
Pochodzenie: Anglia

Koń pełnej krwi angielskiej to jedna z ras koni gorącokrwistych. Potocznie nazywany folblutem lub anglikiem.

Miejsce pochodzenia: Wielka Brytania

Wysokość: 150-160 cm

Obwód pęciny: 18-22 cm

Umaszczenie: wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia

Pokrój: elegancki, o najwyższej wartości hodowlanej, długie kończyny, sierść o delikatnym, krótkim włosie. Lekka budowa ciała. Charakterystyczną cechą jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie.

Użytkowanie: wyścigi płaskie, wyścigi z przeszkodami, skoki przez przeszkody 

Wszystkie konie tej rasy, selekcjonowanej w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w cwale, wywodzą się od trzech ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb, Darley Arabian i Byerley Turk. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. Zarejestrowano je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book". Niezwykle romantyczne legendy otaczają Godolphina Barba, który, nim odkryto jego wartość jako reproduktora, służył jako koń roboczy. Konie tej rasy na krótkich dystansach mogą osiągać szybkości 70 km/godz.

SZETLANDY

Kuce szetlandzkie proporcionalnie do swojej masy, są najsilniejszymi ze znanych koni. Jest to bardzo stara rasa pochodząca najprawdopodobniej z wysp Szetlandzkich u wybrzeży Szkocji.
1.BUDOWA
Szetland ma małą, zgrabną głowę, krótką szyję. Kuce te mają bardzo bujną grzywę i ogon, czasami też szczotki pęcinowe. 
2.PRZYSTOSOWANIE:
Jego duże chrapy pozwalają ogrzać powietrze, zanim dotrze ono do płuc. Ich futro jest podwójne, prawie nieprzemakalne potrafi trzymać deszcz i wiatr z dala od reszty ciała, więc dobrze znoszą niskie temperatury i złe warunki atmosferyczne. Są kucami mało wymagającymi, zazwyczaj tanimi w utrzymaniu.
Nie potrzebują zbyt dużej dawki owsa, zazwyczaj niewiele pracują.
3.UMASZCZENIE:
dopuszczalne jest dowolne umaszczenie z wyjątkiem tarantowatego.

4.CHARAKTER:z natury są to pieszczotliwe koniki, bardzo cierpliwe. Jak każde kuce bywają często uparte. Nadają się do nauki jazdy dla małych dzieci jak i pierwszy wierzchowiec. Ze względu na ich spokój często używane są do 'oprowadzania'' dzieci na festynach i innych tego typu imprezach.

ARABY
Konie arabskie - czystej krwi arabskiej to najstarsza i bezapelacyjnie najpiękniejsza rasa koni na świecie. Koń arabski wywarł największy wpływ na kształtowanie populacji koni na całym świecie. Przykładem jest m.in. koń pełnej krwi angielskiej, który przewyższa go rozmiarami i szybkością. Ciągle jednak to araba uznaje się za najbardziej wytrwałą i wytrzymałą rasę.

Koń rasy arabskiej - pochodzenie

Dokładne pochodzenie Araba nie jest znane, swoją historię pochodzenia tej rasy mieli Beduini, którzy byli najbardziej związani z koniem arabskim, twierdzili, że powstały one z połączenia z legendarnej klaczy Baz z ogierem Hoshaba. Rozprzestrzenienie się tej rasy na innych kontynentach było efektem stopniowych podbojów islamskich, których początek datuje się na VII wiek n.e. 

Budowa konia arabskiego

Araby wyróżnia kilka, charakterystycznych cech budowy. Do pierwszej, z pewnością można zaliczyć niepowtarzalną głowę – krótką, o wklęsłym profilu. Nozdrza konia są bardzo duże, podobnie oczy, które są osadzone znacznie bardziej szeroko niż w przypadku innych ras. Innym wyróżnikiem araba jest tzw. jibbbbah, czyli wypukłość między oczami w kształcie tarczy, która zajmuje przestrzeń od uszu do kości nosowej. Inną, szczególną cechą araba jest łabędzia szyja, szeroki kąt, jaki tworzy z głową nazywa się mitbah. Grzbiet konia arabskiego jest krótki i wklęsły, a tułów krótki i lekko wklęsły. Istotna cecha to także wysoko osadzony ogon. Maść araba jest przeważnie kasztanowata, siwa albo gniada. Konia wyróżnia także niezwykle delikatna i jedwabista skóra, jak również lśniąca grzywa. Ruch araba jest niezwykle płynny.

Ciekawostki

Araby mają bardzo miękkie, pokryte bardzo delikatną skórą małe i zwężające chrapy. Koń arabski wyróżnia się sposób innych ras dużą wytrzymałością. Dwa wieki temu znosiły nawet kilkudniowe rajdy pustynne. Mimo, że dziś przegrywa często w dyscyplinach, jego hodowla zwiększa się, gdyż służy do ulepszania innych ras. Ma duży temperament, choć potrafi być zarówno niezwykle ognisty, jak i łagodny.

Z zamiłowania do koni arabskich słynął sam Napoleon Bonaparte, którego siwek poprowadził podczas bitwy pod Waterloo.