Paczajcie co znalazłam kołysanka z filmu "Filcka" cudna <3

All the Pretty Horses

Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.
Black and bays, dapples, grays,
All the pretty little horses.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
Hush-a-bye, don't you cry,
Go to sleep my little baby.
When you wake you shall have
All the pretty little horses.

Jest mega fajna xD

a tu link 

http://www.youtube.com/watch?v=AWoPsyY8CZY

Kelpie – w folklorze celtyckim nadnaturalny wodny koń, zmieniający kształty, nawiedzający szkockie jeziora i rzeki. Na Orkadach podobne stworzenie nosi nazwę Nuggle, a na Szetlandach Shoopiltee. Pojawia się także w folklorze skandynawskim jakoBäckahästen ("koń potokowy").

Kelpie czasami ukazuje się jako brutalny i włochaty człowiek, który ściska i miażdży podróżników, jednak jego najczęstszą, powszechnie przyjętą formą jest łagodny koń, stojący przy strumieniu lub rzece. Jeśli ktokolwiek go dosiądzie, kelpie poszarżuje w najgłębsze partie wody, porywając ze sobą i zatapiając nieszczęsnego jeźdźca. Krzyżówki kelpie z koniem domowym są dobrymi końmi wierzchowymi. Kelpie ostrzegają swoim zawodzeniem i wyciem przed nadchodzącymi burzami. Stworzenia te są jednak rzadko łagodne.

Folklorystyczna opowieść The Kelpie's Wife opowiada o jednym z tych stworzeń i jego żonie, żyjących w jeziorze Loch Garve w szkockim regionie Ross. utwór zepołu Jethro Tull "Kelpie" z wydanego w 1979 albumu Stormwatch opowiada o młodej kobiecie, skuszonej przez kelpie. Podobne stworzenie w celtyckiej kulturze, Each uisge (celt. "wodny koń"), nawiedza raczej słonowodne zbiorniki, a nie jeziora i rzeki z wodą słodką, z którymi kojarzy się kelpie.

KŁUSAK FRANCUSKI
Pochodzenie: Francja
Krew: ciepłokrwisty 
Wzrost: 165 cm
Umaszczenie: często gniade lub kasztanowate 
Środowisko: umiarkowane
Charakter: dobry

Opis konia:
Konie te są różnego typu, lecz zwykle maja pospolitą, dużą głowę na proporcjonalnej szyi.Posiada dobrze ustawione skośne łopatki i szeroki, mocny grzbiet.Ma także muskularny zad i bardzo dobre nogi.Dawniej był nazywany kłusakiem normańskim, jako że wywodzi się od rodzinnych koni żyjących w Normandii, skrzyżowanych z folblutami, kłusakami z Norfolk i standardbredami.Wczesne kłusaki były dość ciężkie i przypominały swych normańskich przodków.Później nabrały szlachetności i straciły na wadze.Hodowane specjalnie pod kątem brania udziału w wyścigach, biegają tradycyjnym kłusem, lecz ustawione w niezwykły, ukośny sposób.Wytrzymałość i długi krok predestynują je do rywalizacji na najwyższym poziomie.Są to zwierzęta hodowane z nastawieniem na funkcjonalność, a nie estetykę, dlatego bywają różnego pokroju.Podejmuje się działania mające na celu uzyskanie skośnego ustawienia łopatek, gdyż wówczas umożliwiają one dłuższy wykrok.Pierwsze wyścigi kłusaków odbyły się w połowie XIX wieku i od tego czasu ich popularność rośnie.

APPALOOSA
Konie appaloosa, koń appaloosa to jeden z najstarszych gatunków konia. Popularność zyskał w Stanach Zjednoczonych, gdzie uważany jest za odmianę konia tarantowego. Za oceanem wyhodowane zostały przez szczep indiański Nez Perce.
Pochodzenie
O tym, że konie tarantowe były znane już dawno temu świadczą m.in. rysunki naskalne wykonane 20 tys. lat temu. Były znane w Danii (rasa knabstrup), Francji, Wielkiej Brytanii (blagdon lub chubbarie). Najdłuższą historię ma jednak w USA, gdzie ich wyhodowaniem zajęli się wspomniani już wyżej Indianie. Ich początki na nowym kontynencie wiążą się z przywiezieniem koni hiszpańskich przez konkwistadorów. Indianie przywiązywali olbrzymią wagę do starannej selekcji, co zaowocowało powstaniem silnego, wyróżniającego się umaszczeniem konia roboczego.

Budowa

Konie Appaloosa charakteryzują się mniejszym wzrostem niż konie angielskie czy angloarabskie, wynosi ono przeciętnie w granicach od 142 do 152 cm. Do typowych cech tego konia można z pewnością zaliczyć różnorodne umaszczenie (leopard – jajowate plamy na białym tle, snowflake – plany wyraźne zwłaszcza na zadzie, blanket – biały zad bez plam, marble – równo rozłożone plamy na całym ciele, frost – białe plamy na ciemnym tle). Skóra, szczególnie przy nozdrzach, jest wyraźnie cętkowana, typową cechą apoloosa jest wyraźnie widoczna białkówka oka. Druga, typowa cecha tego konia to krótka i rzadka grzywa. Krótki, cienki i mało uwłosiony jest także jego ogon. Wyjątkowo dobre, bo mocne kopyta sprzyjają jego rekreacyjnej i wyścigowej roli. W wyniku krzyżówki apoloosa z quarter horse, do której doszło w USA, konie też mają silnie rozbudowany zad. 

Ciekawostki

Koń appaloosa jest idealnym koniem do przejażdżek i wszelkiego rodzaju rekreacji, bez względu na stopień umiejętności jeździeckich. Wykorzystywany jest zarówno jako koń pasterski, wyścigowy, koń paradny czy skoczek. Pozwala na to nie tylko jego siła, ale także łagodne usposobienie, które sprawia, że koń ten jest niezwykle chętny do współpracy. To efekt hodowli Indian, którzy zwracali szczególną uwagę na to, aby apoloosa były praktyczne, wytrzymałe,s łużyły zarówno w czasie wojny, jak i polowań i dawały się układać.

Konie hanowerskie uważane są za sukces w europejskiej hodowli koni gorącokrwistych. Dziś znane są przede wszystkim ze swoich sukcesów w zawodach jeździeckich, gdzie odgrywają rolę znakomitych skoczków. Sukces tej rasy to efekt wieloletniej starannej selekcji.

Pochodzenie

Konie hanowerskie swój rodowód biorą z założonej w pierwszej połowie XVIII wieku hodowli Jerzego II – późniejszego króla Anglii. Początkowym zamiarem miało być krzyżowanie ich z ciężkimi miejscowymi klaczami, co uczynić z nich miało ciężkie konie idealne do pracy. Do krzyżówki najpierw wykorzystano konie holsztyńskie, potem po przedstawicieli pełnej krwi angielskiej. W efekcie powstały konie może nie tak ciężkie jak wcześniej planowano, ale za to idealnie nadające się do pracy i do zaprzęgu, kawalerii. Zmiana sposobu ich hodowli nastąpiła po drugiej wojnie światowej – wtedy celem stało się uczynienie z nich sportowych koni wierzchowych. Obecnie, razem z rasą pełnej krwi angielskiej stosowane są do udoskonalania rasy hanowerskiej.

Budowa

Koń hanowerski charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem, wahającym się od 153 do 162 cm. Maść konia jest przeważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem. 

Ciekawostki

Konie hanowerskie zostały wykorzystane do utworzenia koni westfalskich – innych koni gorącokrwistych. Występują one przeważnie w Westfalii. 

Ruch hanowera jest równy, energiczny i pewny. Znak w kształcie litery H jest znakiem ogierów, które pochodzą ze stadniny w Celle, gdzie rasa ta została założona. W ciągu roku tutejszymi ogierami kryje się ponad 5 tys. klaczy.

ANGLOARAB
Pochodzenie: Wielka Brytania i Francja 
Krew: gorącokrwisty 
Wzrost: 155 - 165 cm
Umaszczenie: głównie gniade lub kasztanowate, może być dowolna jednolita 
Środowisko: umiarkowane, chłodne 
Charakter: dobry, czasami nieco nadpobudliwy 

Opis konia:
Charakteryzuje go szlachetnie modelowana głowa z prostym profilem, a także długa, ukośna szyja.Ma potężne, skośne łopatki i zwartą kłodę z głęboką klatką i dobrze umięśniony zad, a także długie, szczupłe nogi.Został on stworzony w Wielkiej Brytanii w XVIII i XIX w na bazie krzyżówki koni pełnej krwi angielskiej z końmi czystej krwi arabskiej.Od XIX wieku rasę dalej udoskonalano we Francji.Celem stworzenia konia posiadającego najlepsze cechy obu ras - wytrzymałość i dobry charakter araba oraz siłę i szybkość folbluta, oraz wyeliminowano jego nadpobudliwość natury.Naukowe zasady hodowli dobrych angloarabów są prost, w przypadku 50% proporcji krwi otrzymane potomstwo może być wolniejsze od rodziców, natomiast standard wymaga, aby w krzyżówce zawartość krwi arabskiej wynosi pomiędzy 25% a 75%.Angloaraby są naturalnymi atletami, łatwe w treningu, szybko biegają i dobrze skaczą, co sprawa, że są idealne doWKKW Sprawdzają się dobrze także w konkurencji skoków przez przeszkody i w ujeżdżeniu.

Jeżeli ktoś chcę uzyskać jakieś informacje lub prosić o jakiś post to piszcie w komentarzach;)