KONIK POLSKI
Konik polski
Rasa koni późno dojrzewających w typie kuca, długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany, podobne do (odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku) koni Przewalskiego. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali.
Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę 'konik polski', wysunął także hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w Puszczy Białowieskiej. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec. W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku 1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto przerwany eksperyment.
Cechy:
Wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery): minimum – 130 centymetry, maksimum – 140 centymetry
Obwód klatki piersiowej minimum u koni dorosłych 165 centymetry.
Obwód nadpęcia, minimum – 16, 5 centymetry, ogiery – 17, 5 centymetry.
Waga ciała 300 – 400 kilogramów
Mały wzrost, silna i krępa budowa(prymitywna), ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa, zad ścięty, obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Kopyta nieduże i mocne. Klacze są mniejsze od ogierów.
Współcześnie koniki polskie użytkuje się przede wszystkim, jako konie wierzchowe, zwłaszcza w rekreacji – w rajdach i wycieczkach konnych, w hipoterapii – ze względu na charakter i pokrój, w lekkich zaprzęgach, w hodowli, jako rezerwa genetyczna oraz w pielęgnacji krajobrazu poprzez wypasanie.