KONIK POLSKI
Konik polski
Rasa koni późno dojrzewających w typie kuca, długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany, podobne do (odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku) koni Przewalskiego. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali.
Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę 'konik polski', wysunął także hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w Puszczy Białowieskiej. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec. W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku 1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto przerwany eksperyment.
Cechy:
Wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery): minimum – 130 centymetry, maksimum – 140 centymetry
Obwód klatki piersiowej minimum u koni dorosłych 165 centymetry.
Obwód nadpęcia, minimum – 16, 5 centymetry, ogiery – 17, 5 centymetry.
Waga ciała 300 – 400 kilogramów
Mały wzrost, silna i krępa budowa(prymitywna), ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa, zad ścięty, obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Kopyta nieduże i mocne. Klacze są mniejsze od ogierów.
Współcześnie koniki polskie użytkuje się przede wszystkim, jako konie wierzchowe, zwłaszcza w rekreacji – w rajdach i wycieczkach konnych, w hipoterapii – ze względu na charakter i pokrój, w lekkich zaprzęgach, w hodowli, jako rezerwa genetyczna oraz w pielęgnacji krajobrazu poprzez wypasanie.

Knabstrup
Rasa koni wywodząca się z Danii. Przodkiem koni Knabstrup była klacz hiszpańskiego pochodzenia o ciekawej, tarantowato-kasztanowatej maści przywieziona na początku XIX wieku. hiszpański oficer sprowadził klacz do Danii i odsprzedał ją miejscowemu rzeźnikowi. Klacz jednak trafiła do majątku Knabstrupp, gdzie pokryto ją ogierem fryderyksborskim. Źrebięta odziedziczyły umaszczenie po matce. Obecnie rasę tą hoduje się jako linię boczną rasy koni fryderyksborskich. Rasa Knabstrup osiąga w kłębie ok 155 cm. Ma delikatną głowę o prostym profilu, niewielkie ruchliwe uszy. Kopyta ma płaskie o pręgowanym rogu. Konie te umaszczone są wielobarwnie. Kiedyś jedyną maścią była maść tarantowata. Obecnie można spotkać też maść dereszowatą. Są to dobre konie rekreacyjne. Z powodu swojego nietypowego umaszczenia często konie te można spotkać w cyrku. Pięknie prezentują się w zaprzęgach.

Rasa Mangalarga Marchador

W Brazylii Mangalarga Marchador jest najbardziej rozpowrzechnioną rasą koni. Dawniej dzieki swym wygodnym chodom konie te nosiły swoich jeździców szybko i wygodnie po rezległej Brazylii a dzisiaj służą jako konie rekreacyjne i w tym charakterze eksportuje sie je na cały świat. Ceni sie je z uwagi na dobry charakter i łatwość utrzymania. Początki rasy siegają XVII wieku. Krzyżowano wtedy ogiery Alter Real z klaczami berberyjskimi i andaluzyjskimi i otrzymano zwierzęta poruszające się toltem. Cechę tę utrwalono zwłaszcza w okolicach Rio de Janeiro. Rasa otrzymała nazwę od stadniny Mangalarga w której chodowano dużo koni tej odmiany. Ponieważ jednak hodowano tam również konie nie poruszające sie toltem, dodano człon Marchador, co oznacza właśnie toltującego konia. Dzisiaj te konie hoduje się w całej Brazylii . Pierwsze konie Mangalarga zaprezentowano w Europie w 1987 roku. Zachwalano je jako wrzechstronne konie rekreacyjne i w tym charakterze zaczeły zdobywać popularność. Są chetne do pracy i łatwe w utrzymaniu a przy tym maja zdolność do doskonałego ruchu. Wiekszość przedstawicieli tej rasy jest wystarczająco przystosowana do życia w otwartych stajniach nawet cały rok.

MANGALARGA MARCHADOR

Rasa Mangalarga Marchador

WYSOKOŚĆ: około 150 cm
EKSTERIER: Głowa średniej wielkości z szerokim czołem , prosty lub lekko wypukły profil kości nosowej , uszy z czubkami zwróconymi do środka , tułów średniej długości , dobre umięśnienie i mocne , suche stawy
MAŚĆ: Wszystkie maści podstawowe
POCHODZENIE: Brazylia
WARTO WIEDZIEĆ: Dosyć rosłe, łatwe w utrzymaniu konie o miłym charakterze. Mają zdolność poruszania się toltem, są wytrzymałe, potrafią przystosować sie do trudnych warunków, nawet zimnego klimatu, mimo że pochodzą ze strefy tropikalnej